Een gele basketbal is als de zon in je hart.
Oké, bovenstaande zin kan je niet begrijpen als je er niet bij was. Ik leg het even uit.
Toen ik laatst op bezoek mocht bij Warre en Ferre kwam ik terecht in een rustige woning. Nog ontzettend stil en een aantal in slaap. Ferre was al wakker. De thuisverpleging zou komen om hem te verzorgen. Haar stoere tattoos in contrast met haar zachte zorgen voor Ferre was heerlijk om te zien. Ferre werkte vlot mee.
Al snel was het tijd om te ontbijten. Terwijl Ferre zijn boterham op at, luisterde hij herhaaldelijk naar ‘Laat de zon in je hart.’ van Willy Sommers. Sindsdien zit het liedje vaak vast in mijn hoofd en denk ik met een glimlach terug aan Ferre. Maar de echte zon in Ferre’s hart is basket. Tal van basketballen heeft hij. Vooral gele, want die zie je in de haag zitten als er eentje in de haag belandt. Vaker dan je denkt 😉
Echter belandt de bal niet in de haag omdat Ferre niet kan basketballen. Ik zag hem ballen van ver, achterstevoren, van achter een poort, de achterkant van de ring, … in het net gooien alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het leek alsof hij er niet bij na moest denken. Bal pakken, gooien en scoren! Ongelofelijk was het!
Uiteindelijk werden ook Warre en zijn vrienden wakker. Ze ontbeten eerst en speelden daarna wat basket met Ferre alvorens ze gingen doen wat tieners doen. Ergens rondhangen.
De manier waarop Warre en zijn vrienden omgingen met Ferre. Hoe ze binnen het gezin allemaal met elkaar omgaan. Het warmt nog steeds mijn hart als ik er aan terugdenk en Ferre’s basketbaltalent? Daar is volgens mij menig NBA speler jaloers op.
